L'lerimiz mazi olmak üzere. Yaşasın rrrr

Eğitim sisteminin rezaletinden bahsediyoruz. Çocuklar yarış atı gibi oldu diyoruz, bunu ben ilkokula başlarken de diyorduk. Diyorlardı, ben de dinliyordum. Şimdi yarış atı yetiştirmeye başlama yaşı 3 ila 4müş. Yaşadım da gördüm. Gördükçe kalbime asitler dökülüyormuş gibi, kalbim eriyormuş gibi oldu.
Deniz anaokuluna büyük bir neşeyle gidiyordu, çok eğleniyordu. Hatta yarım günden tam güne hiç sorun yaşamadan geçti. Gündüzleri uyumaya bile başladı. Ben şaşıradurayım meğer pıhtı branş derslerindeymiş.
Tıkandık.
Geçen hafta listeyi verdiler: Satranç, seramik, eşli danslar, drama, bale, binicilik, halk oyunları, piyano (veya keman). Dersler bunlar. Hangisine göndereceğime karar veremedim bir türlü. Dedim ki hepsine bir kez baksın. Hangilerinden hoşlanacağımı kestirebilmekle birlikte, ortam, öğretmen ve hangi arkadaşlarının katıldığı da bu derslere olan bakışını değiştireceğinden tecrübeyle kendisi sabitlesin istedim. Kendi kararını vermesi konusunda biraz abartmış olabilirim, evet. Ama nihayetinde, bir dersin ismini duyduğunda gözleri parlıyorsa ona gönderirim dedim.
İlk başta eşli dans eşli dans dedi. Başka da birşey demedi. Tamam dedik. Ondan önce satranç, bale ve dramayı denedi. Bir sorun görünmüyor ama gözleri de pek parlamıyor. Sonra seramik, yaptığı bardağı bütün fazları ve detaylarıyla anlattı. İstiyorum dedi. Elde var biiir.
Dün ağzından düşürmediği eşli danslara gitti. Rusvari bir hanımkızımız, kırmızı saçlı ve yeşil, uzun, parıl parıl parlayan tırnakları ve şekilli vücuduyla pek hoş. Pedagoji bildiğinden emin değilim. Tüm ders boyu izledim kendilerini kameradan çünkü. Bir iki tane biraz büyük abla ve yaşdaşı bir oğlan çocuğu var. Hakikaten hareketleri çok güzel yapıyorlar. Ben bile izlemekten keyif aldım ve aferin dedim. Arada bir denize de bakıyorum tabii. Deniz hareketlerde zorlandı. İlk defa dans ediyor, büyük bir kalabalığın ucunda bir yerde ve diğer çocuklara bakmaktan öğretmene bakamıyor. Belki de öğretmeni göremiyor bile. Arada öğretmen aralarına geçip hareketlerini düzeltiyor. Yavrum deniz geç kaldı, herkes yüzükoyun yatarken deniz sırtüstü yattı. Canım benim diyip gülerek izledim. Yanımdaki teyze de güzel dans eden oğlan torununu izliyor. Benimkini sordu. Söyledim hiç yorum yapmadı. Aferin oğluma diyip diyip durdu. Ne hoş. Bak yeteneğini bulmuş oğlancık. Ama öyle bir babaannem olsun istemezdim, samimiyetle. Öğretmen denizin yüzüne bakmıyor. Hemen herkesin ufak hatalarını düzeltiyor, denizin yanından su gibi akıp geçiyor. Neden acaba?
Öğreniyorum ki sınıfta daha önce de dans dersi almış çocuklar var. Şimdi bu çocukları aynı kefeye ve aynı yere koyup da en iyiye çikolata vermenin pratik faydası nedir acep? En iyiye çikolata versinler tamam da, öte yandan ilk defa böyle bir ortama giren ve ilk defa dans etmeye çabalayan bi küçüğe de ( kesinlikle benim kızım diye demiyorum, kimin çocuğu olursa olsun) en azından bir kafa okşayıp ilgi gösterip biraz neşe verilse çok mu olurdu?
Kadın, çok eminim ki, ders vermek yerine kendilerine yeni dansçı arıyor. Ben kızımı dansçı olsun diye göndermiyorum fakat o okula. Bunu anlatabilebiliyor muyum?.
Derken ders bitti. Öğretmen yetenkli bulduğu çocukların aileleriyle konuşacakmış. Yanımdaki teyzenin yanına geldi.
Torununuz çok yetenekli.
Çikolata da kazandım baabaaanneee.
Aferin oooluma.
Torununuzu bizim federasyondaki yarışmalara hazırlamak istiyorum.
Aaa tabi ne gerekiyorsa yapalım sonuna kadar. (evet, aynen ve aynen boyle dedi, sonuna kadar! Neyin sonuna kadar be teyze)

Çok güzel de, benim kafam allak bullak oluyor. Bu dersin amacı yarının dansçılarını seçip diğerlerini elemek mi yoksa tüm çocuklara, yetenekli_yeteneksiz, bir dans sevgisi aşılamak, ritm duygusu kazandırmak ve onların eğlenmelerini sağlamak mı? Bir yarış atı niteliklerine bakıp onu o şekilde kanalize etmek ve kaslarına kas katmak mı yoksa çok yeteneği olmasa da, bazı çocuklara da bu güzelliği bir oyun şeklinde vermek mi? Konservatuar elemeleri mi, neşe ve ilgi mi?

Deniz bugün ağlayarak gitti okula. Hayalkırıklığı, en çok istediği derste hiçbir boka yaramadığını, hiç yeteneği olmadığını varsayıp cesaretinin ve özgüveninin saklambaç oynamaya gittiğini görmek onun tüm derslere katılmak istediğine birden ket vurdu. Değer miydi?

Okul yönetimine birşeyler söyleyesim var bugün.

Ayrıca, anababalara, özellikle çocuk okula başladığından itibaren psikolojik destek verilmesi taraftarıyım şu günlerde. Ne kadar aklıbaşında bir anababa profili olursa olsun bu dayatmalar ve hırslarla raydan çıkmak an meselesi. Ben kendime hüsssst demiş bulunuyorum.

Okul müdürüne söyleyeceklerim işte bunlar.