Paraboks

Ben Deniz'e hastayım, itirafsa, ediyorum evet.
Bazen yüzüne bakarken, ki devamlı bir yerlerine baktığımının idrakındayım, dalıp gidiyorum. Dudaklarına, gözlerine, yanaklarına, çenesine, saçlarına, ayaklarına, bacaklarına, poposuna, kaşlarına, her bir yerine baktığımda,  yetmiyor. Çok susuzken uykuda, rüyada su içtiğini görmek gibi. İçersin içersin içmiyor gibi olursun ya...
Öptüğümde yetmiyor, beni öptüğünde yetmiyor. Bayılıyorum kendisine, hastasıyım (ayhan bey'in ifade ettiği gibi),
Küçükken göğsümün üstünde yatırıp uyuttuğumu unutmuyorum fakat o anki hissiyatı unuttum. Dürtüyorum, gözleri kapatıyorum, sanki ne işe yarayacaksa, hissettiğimi hissetmeye çalışmak oluyor, yani olmuyor. Dıdının dıdısı...
Şimdi boyu çeneme gelmişken, ayaklar bilmemkaç  numarayken hala eskisi gibiymiş gibi de hissediyorum. Kucaklayınca farkediyorum olmadığını. Ama aslında öyle olduğunu. Bak işte paradoks.
Hayatımda o olmasa ne olur diyorum. Hayatım onun üzerine kurulu değil diye düşünürken aslında onun  üzerine kurulu olduğunu farkediyorum. İçsel olarak, dışsal olarak.
Geçen gün biri çok güzel dedi ben daha güzelim dedim. Zavallılar da bu manyağa ayıp olmasın diye, 'zaten size benziya' diyorlar. Var ya, umrumda değil. Manyak telakki edileyim, saçma insan olayım. Banane, banana,
İlk dedikleri bu olmasın istiyorum, öte yandan üstüme tereyağı sürülmüş gibi oluyor.
En azından tek dedikleri bu olmasın diyorum sonra, üstüme bi bok sürülmüş gibi olmuyor,
herhangi bir nane sürülmüş olmasın, ben de onu diyorum!

Büyüyünce çatı katına bizi taşıyacak ve alt katlarda kendisi ve çekirdek ailesi yaşayacak. Çünkü aynı evde olalım istiyor. Beni asla terketmeyecek.. Öyle dedi... Ne kadar sürecekse bu rüya, o kadar sürsün istiyorum,


Saygılarımla,